Wat zou nu het mooiste zijn? Het zou het mooiste zijn als Israël zich terugtrekt op de grenzen van 1967, nadat vrede is gesloten met de Arabische buurlanden. Waarschijnlijk zou er dan lange tijd gepatrouilleerd moeten worden door VN-soldaten, want wantrouwen sterft niet snel. Voor Jeruzalem moet men dan een bijzondere status bedenken. Het zou bijvoorbeeld tegelijkertijd de hoofdstad kunnen worden van Palestina en Israël, met twee regeringen en een comité van volksvertegenwoordigers uit beide parlementen voor het lokaal bestuur.

Alle miljarden die nu naar bewapening gaan, worden besteed aan economische opbouw.

Ja, dat zou het mooiste zijn.

Maar dat gebeurt niet want beide volkeren staan op hun erfrecht. Ze betwisten als het ware de interpretatie van het testament. Zij doen hun best elkaar het leven zo zuur mogelijk te maken. Zij wijzen elkaar als de hoofdschuldige aan. Zo zal er op den duur voor beiden niets meer te erven zijn. Het eigen gelijk is belangrijker dan een uiteindelijke verdeling van wat ze toekomt. Het eigen gelijk is altijd belangrijker. Liever geen koek dan een stuk dat niet helemaal overeenkomt met waar men recht op meent te hebben.

In Europa ligt een goed voorbeeld van hoe dat zou kunnen. In 1945 zijn miljoenen Duitsers van huis en haard verdreven als gevolg van de oorlog waarin de door hen toegejuichte Fuhrer Adolf Hitler hen gestort had. Zij zijn massaal en met veel geweld weggejaagd uit Oost-Pruisen, Silezië en Sudetenland. Dat was een kolossaal onrecht. Dat was strijdig met elke vorm van internationaal recht. Dat was misdadig. Ook al hadden Wehrmacht en SS zich nog zo misdragen in het oosten. Ook al hadden de Duitsers zelf dit soort uitdrijvingen ook op hun geweten en zelfs de industrieel uitgevoerde genocide op het joodse volk.

Toch kraait er geen haan meer naar. Aanvankelijk maakte de Koude Oorlog dat onmogelijk omdat het aantasten van de feitelijke grenzen in Europa een atoomoorlog zou betekenen, maar ook na de val van de muur kwam niemand erop terug. De landen die de grote uitdrijvingen hebben georganiseerd, zijn zelfs met Duitsland lid geworden van de Europese Unie. Men laat de geschiedenis rusten want de prijs is te hoog. Men heeft te veel te verliezen, ook de nazaten van de verdrevenen die nu genieten van de welvaart in het herbouwde Duitsland.

Daar kunnen ze in het Midden-Oosten een voorbeeld aan nemen. Je mag allerlei kanttekeningen zetten bij de rechtmatigheid van de besluiten die leidden tot de vestiging van de staat Israël, maar hij bestaat en de Israeli zijn niet van plan hun vaderland op te geven. Je kunt nog veel meer kanttekeningen plaatsen bij de terroristisch aandoende strijdwijze van de Palestijnen, hun onverzoenlijkheid, hun verdeeldheid en hun weinig democratisch staatsbestel, maar dat rechtvaardigt niet de aard van het bezettingsregime. Israël en Palestina, dat is een samenballing van dramatiek, onderdrukking en onrecht waar vooral de gewone mensen de lasten van dragen en niet de politieke leiders.

Het zou prettig zijn als de gemiddelde Palestijn zich niet zou verliezen in eindeloze stenengooierij vanwege dat stukje grond van opa ten zuiden van Jaffa, maar dat hij dankzij hulp uit het Marshallplan van na de vrede eindelijk die zaak kan opbouwen, om met de opbrengsten voor vrouw en kinderen een mooi villaatje te kopen in één van de talrijke nieuwe woningbouwprojecten. Het zou net zo geweldig zijn als de bewoners van de Israëlische nederzettingen in de bezette gebieden tot het besef zouden komen dat hun bestaan daar volkomen kunstmatig is en geen zoden aan de dijk zet. Dat verkassen meer oplevert voor henzelf en hun kinderen. Dat miljoenen mensen aan beide zijden van de lijn hun kracht en hun energie verspillen aan het belagen van elkaar. En dat men daarom bij de baarden van Mozes en de Profeet het verleden eens moet laten rusten, om de buit netjes te verdelen.

Maar dat gebeurt niet. Zo denken ze er niet over. Daarvoor zijn woede en wantrouwen te groot. Toch is dit de enige oplossing. En als buitenlandse mogendheden aan vrede stichten of politieke druk willen doen, dan is dit de enige zinnige benadering: Israël terug naar de grenzen van 1967, ontruiming van de bezette gebieden. Garanties voor vrede, ook door Europa, de Verenigde Staten, Rusland en China. Tot dan toe koele benadering van alle partijen. Accepteer deze deal of vecht elkaar dood.

En wat de gewone burgers betreft: leg alle pogingen tot demonisering van Israël of de Palestijnen rustig naast je neer en ga wat anders lezen of kijken.

Ik weet precies wat voor woedende reacties dit stukje gaat opleveren. De vrienden van Israël en de omhelzers van de Palestijnen zullen mij stevig van katoen geven. Bij voorbaat: the plague on both your houses. 

The post Bij de baarden van Mozes en de Profeet, vergeet het verleden appeared first on Joop.

‘Wat betreft het klimaat: er is geen plan B. Want er is ook geen planeet B.’ De Franse president Macron laat er geen twijfel over bestaan wat hij denkt van de beslissing van president Trump om uit het klimaatverdrag van Parijs te treden. Trumps middelvinger naar de rest van de wereld heeft alom voor teleurstelling, ja zelfs ontzetting gezorgd.

Het besluit is zo evident ingegeven door slechte informatie (fake news) en een wel heel enge interpretatie van wat nu de Amerikaanse belangen zijn. Het lijkt ook een ideologisch ingegeven beslissing te zijn, waarbij de klimaatverandering-ontkenners van de Alt Right-beweging een kruisje kunnen zetten achter een van de hoofdpunten van hun perfide geloofsbelijdenis. Done!

Trumps vage profetie
Ook voor de kwestie-Israël/Palestina is er geen levensvatbaar plan B. Na vijftig jaar bezetting van de Westelijke Jordaanoever (inclusief Oost-Jeruzalem) en Gaza, is er geen alternatief behalve onderhandelingen tussen Israëli’s en Palestijnen op basis van het internationaal recht en VN-resoluties. Onderhandelingen die zouden moeten leiden tot een einde van de bezetting en honorering van de Palestijnse nationale aspiraties.

Het is veelzeggend dat we Trump tijdens zijn reis naar het Midden-Oosten (20-23 mei) niet hebben gehoord over het recht van de Palestijnen op zelfbeschikking en een eigen staat. We hebben hem niet gehoord over de schending van de mensenrechten in de bezette gebieden. We zijn alleen getuige geweest van gênante liefdesverklaringen aan het adres van Israël en Benjamin Netanyahu en van een vage en ongetwijfeld valse profetie van een wonderbaarlijke big deal die aanstaande zou zijn.

Een paar weken voor Trumps reis naar het Midden-Oosten viel de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Sigmar Gabriel een heel wat minder warm onthaal ten deel in Jeruzalem. Premier Netanyahu zegde een ontmoeting met Gabriel af omdat hij het had gewaagd zich te laten informeren door Israëlische mensenrechtenorganisaties over de situatie in de bezette gebieden. Eerder al had bondskanselier Merkel zich kritisch uitgelaten over de Israëlisch nederzettingenpolitiek. Antwoord van Netanyahu: we stoppen vingers in onze oren. We luisteren niet en weigeren gewoon te praten met jullie Europeanen…

Eigen Europese agenda
Het moge duidelijk zijn: Netanyahu weet zich gesterkt door Amerikaanse steun en heeft simpelweg geen boodschap aan Mogherini, Merkel en Macron. Al in januari liet Israël verstek gaan op een door Frankrijk georganiseerde vredesconferentie in Parijs, waaraan zo’n zeventig landen meededen. De conferentie was bedoeld om onderhandelingen op gang te brengen tussen Israëli’s en Palestijnen. Deze onderhandelingen zouden moeten leiden tot twee staten die vreedzaam en veilig naast elkaar bestaan: Israël en Palestina. Volgens de Parijse conferentie zou alleen op deze manier een duurzame vrede gewaarborgd worden.

Met de verkiezing onlangs van president Macron is de kans dat ‘Parijs’ een diplomatiek doodgeboren kindje wordt, een stuk kleiner geworden. Van Macron en zijn minister van Buitenlandse Zaken Jean-Yves Le Drian is bekend dat ze een prominente Franse en Europese rol ambiëren, niet alleen op het gebied van het klimaat maar ook wat betreft de conflicten in het Midden-Oosten. Een nieuw diplomatiek Frans/Europees initiatief, als vervolg op ‘Parijs’, valt daarom te verwachten.

Na de mislukte gesprekken in Europa tussen Trump en de Europese leiders in mei klinkt de roep om een assertiever Europees buitenlands beleid steeds luider. Merkel, de Duitse sociaaldemocratische leider Schultz en de minister van Buitenlandse Zaken Gabriel, hebben zich onomwonden uitgesproken voor een eigen, Europese buitenlandse agenda. De tijden dat Europa blind kon varen op Amerika zijn voorbij, de Europeanen moeten hun lot in eigen hand nemen, aldus bondskanselier Merkel.

Vrede in ruil voor land
Dat geldt dus ook voor het Midden-Oosten: voor de strijd tegen het jihadisme, voor Syrië en voor de kwestie-Israël/Palestina. Wat betreft dat laatste zal een nieuw Europees initiatief  uitgaan van de volgende principes:

Ÿ Israël moet zich terugtrekken achter de grens van vóór 1967. Het moet dus de vijftig jaar geleden bezette gebieden opgeven. Er kan onderhandeld worden over landruil, maar daar moeten beide partijen dan overeenstemming over bereiken.

Ÿ Jeruzalem wordt een verenigde stad: hoofdstad van zowel Israël als Palestina.

Ÿ Beide partijen bereiken een onderhandelde oplossing voor de in 1948 gevluchte en verdreven Palestijnen.

Deze principes, die samengevat kunnen worden als ‘vrede in ruil voor land’, worden overigens ook onderschreven door de meeste Arabische landen. In het ‘Arabisch Vredesinitiatief’ van 2002 komen dezelfde principes terug als voorwaarde voor normalisering van de betrekkingen tussen Israël en de Arabische wereld.

Biedt Trump een alternatief dat recht doet aan de rechtvaardige aspiraties van het Palestijnse volk? Dat valt zeer te betwijfelen. De Verenigde Staten zijn allang niet meer de honest broker die ze pretendeerden te zijn in de afgelopen decennia van gemankeerd vredesproces. Trumps surrealistische bliksembezoeken aan Jeruzalem en Bethlehem suggereren een Efteling-parcours, met als leidmotief het big deal-sprookje. Wie erin gelooft mag, net als The Donald, een smeekbede achterlaten voor de lieve Heer bij de Klaagmuur…

Vitaal Europees belang
Parijs, Berlijn en Brussel doen er goed aan een krachtig, rationeel tegengeluid te laten horen. Met Trumps overdreven omarming van het sektarische en ondemocratische Saudische bewind en zijn gigantische wapendeals met Saudi-Arabië en de Golfstaten met het gevaar dat regionale conflicten verder escaleren, is het vertrouwen in het ‘herwonnen’ Amerikaanse leiderschap in de regio behoorlijk geschonden.

Je kunt klimaatverandering ontkennen en je kunt de schendingen van het internationaal recht in Palestina ontkennen. Maar ontkenningen bieden geen perspectief en lossen niets op. Europa moet aan de bak, want een rechtvaardige en duurzame vrede bevorderen in het Midden-Oosten, onze buurregio tenslotte, is een vitaal Europees belang.

Net als bij de Amerikaanse beslissing uit het klimaatverdrag te stappen, lijkt de Amerikaanse houding ten opzichte van Israël/Palestina ingegeven te worden door fake news (niet kloppende informatie), ideologische overwegingen en slecht begrepen eigenbelang. Trumps grootsprakige maar ongeloofwaardige escapade in het Heilige Land heeft die indruk alleen maar versterkt. Hadden Europa en zeker ook Nederland in het verleden de gewoonte achter de VS aan te hobbelen in het Midden-Oosten, en de Israëlische landroof en bezetting te gedogen, de tijden zijn veranderd. De tijd van vrijblijvendheid is voorbij.

Dit artikel verscheen ook op www.rightsforum.org

The post Geen Plan B: voor Palestijnen telt alleen het einde van de bezetting appeared first on Joop.

Gedurende het vorige decennium kon de in Turkije in regerende Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling (AKP) niet alleen prima door één deur met de VS en de EU, maar ook met Israël. Dat bleek  bijvoorbeeld uit de onderscheidingen die toenmalig premier Recep Tayyip Erdogan kreeg uitgereikt van pro-Israëlische organisaties in de VS.

De mallotige seculiere en nationalistische publicist Ergun Poyraz ging destijds zelfs zo ver om te stellen dat Erdogan door Israël in Turkije was neergezet om een einde te maken aan het Turkse secularisme. Poyraz, die vorig jaar onder enigszins duistere omstandigheden overleed, zal in 2009 raar opgekeken hebben toen Erdogan op het World Economic Forum in Davos tegenover president Shimon Peres fel van leer trok tegen de Israëlische apartheidspolitiek .

Mavi Marmara
Een jaar later vertrok een scheepskonvooi, waaronder het Turkse passagiersschip Mavi Marmara, met hulpgoederen aan boord naar Gaza. Het was de bedoeling de Israëlische blokkade te doorbreken, maar zo ver kwam het niet want commando’s beëindigden de actie door al schietend de Mavi Marmara te enteren, waarbij tien dodelijk slachtoffers vielen.

Erdogan was des duivels. Hij kondigde aan bij een volgend konvooi naar Gaza zelf mee te varen. Hij kwam die belofte nooit na maar door zijn felle retoriek tegen Israël verkreeg hij een heldenstatus en zijn zijn ster rees in het Midden-Oosten.

Het conflict leidde ertoe dat de diplomatieke betrekkingen met Israël tot een minimum werden terugbracht en sancties afgekondigd. Van een economische boycot was geen sprake, de handel tussen beide landen nam in de jaren na het incident alleen maar toe.

Gülen
De steun van Erdogan aan het konvooi naar Gaza viel niet in goede aarde bij imam Fethullah Gülen, met wie de AKP destijds nog nauw samenwerkte. Het was toen al duidelijk dat de Gülen-beweging op goede voet stond met pro-Israëlische organisaties in de VS. Dit was het eerste signaal van onenigheid tussen Gülen en Erdogan die in de volgende jaren verder opliep, en vanaf 2013 in een regelrechte oorlog ontaardde.

In de eerste helft van vorig jaar kwam de tekenen dat een herstel van de betrekkingen tussen Israël en Turkije op handen was. Er werd onderhandeld en na de aanslag in Istanbul van 19 maart door de Islamitische Staat (IS) waarbij ook Israëliërs omkwamen, verscheen voor het eerst sinds jaren weer een Israëlische diplomaat in Turkije.

Alptekin
De drijfveer van Israël om het bij te leggen met Erdogan leek vooral gelegen in het lucratieve transport van Israëlisch aardgas naar de EU via Turkse bodem. In maart werd bekend dat Michael Flynn, voormalig veiligheidsadviseur van Donald Trump, door de Turks-Nederlandse zakenman Ekim Alptekin betaald werd om een rapport over Gülen op te stellen en in de VS een lobby tegen de imam te beginnen.  Alptekin bekende uiteindelijk dat de Israëlische gasonderneming Ratio voor het rapport had betaald. Het bedrijf ontkent dat, wat de weg opende naar  veronderstellingen dat Alptekin het geld uit een andere richting ontving.

Voorwaarden
Turkije verbond drie voorwaarden aan het herstel van de betrekkingen met Israël. Excuses, opheffing van de blokkade van Gaza en een financiële compensatie voor de nabestaanden van de konvooi-slachtoffers.

Onder druk van de Amerikaanse president had premier Netanyahu die excuses feitelijk al aangeboden. Wat betreft de blokkade van Gaza nam Erdogan genoegen met de toezegging dat Turkse hulpgoederen naar Gaza getransporteerd mogen worden. Veel stelt dat niet voor, want in feite stond Israël dit al in 2010 toe. Erdogans medestanders riepen niettemin trots dat de zionistische staat zijn meerdere in hun held had gevonden.

Twintig miljoen dollar
Verder stortte Israël twintig miljoen dollar op de rekening van het Turkse ministerie van Financiën voor de nabestaanden. Bijna een jaar later hebben die nabestaanden hier nog geen dollar van gezien. Ze stapten naar de rechter, die door het ministerie van Financiën werd verzocht de zaak te seponeren wegens ‘oneigenlijke verrijking’. Het ministerie zal haar zin wel krijgen, want geen rechter die de AKP-regering durft tegen te spreken. Dat leidt immers binnen de kortste keren tot een associatie met de Gülen-beweging, en daarmee tot ontslag of arrestatie. Achter de uiteindelijke bestemming van die twintig miljoen dollar komt zo een groot vraagteken te staan.

Normalisering
De normalisering van de betrekkingen tussen Israël en Turkije viel bijna samen met de mislukte staatsgreep van 15 juli. Gülen wordt daarvoor verantwoordelijk gehouden door Erdogan, waarbij zijn media wel verbanden leggen met de VS maar niet met Israël. Wat dat betreft lijkt sinds de recent ontstane crisis rond Qatar iets veranderd te zijn in de perceptie van de AKP over de couppoging. Gülen blijft de hoofdverdachte voor Erdogan, hij is ook overtuigd van Amerikaanse betrokkenheid maar volgens de Turkse journaliste Amberin Zaman zou hij nu ook uitgaan van een Israëlische rol.

FDD
Amberin Zaman is lid van de adviesraad van de Foundation for Defence of Democracies (FDD), een neoconservatieve en zeer pro-Israëlische denktank. Eerder deze maand ontvingen Amerikaanse kranten en tijdschriften gehackte e-mails tussen John Hannah, een adviseur van de FDD en Yousef al-Otaiba, de ambassadeur van de Verenigde Arabische Emiraten (VAE) in de VS.

In een van die e-mails suggereerde Hannah dat de FDD en de VAE beide verantwoordelijkheid droegen voor de couppoging in Turkije. Amberin Zaman schreef enigszins schoorvoetend:

‘De VAE, die vooropstaan bij het isoleren van Qatar, zijn door regeringsgezinde Turkse media beschuldigd van het doorsluizen van fondsen naar Gülen-volgelingen, in de weken voorafgaand aan de couppoging. Een aantal van die beschuldigingen zijn gebaseerd op gehackte e-mails van de ambassadeur van de VAE in Washington, Yousef al-Otaiba.’

Tahiroglu/Erdemir
Er zijn nog twee Turken aan de FDD verbonden, die al even kritisch ten opzichte van de AKP staan als Amberin Zaman. De eerste is Merve Tahiroglu. Deze onderzoekster is gespecialiseerd in de – internationale – politiek van Turkije, waaronder de relatie tussen Ankara en Teheran. Daarnaast is Aykan Erdemir, oud-parlementslid voor de oppositionele CHP,  als senior fellow bij de denktank betrokken.

Dat drie critici van de AKP verbonden zijn aan de pro-Israëlische FDD is nu uiteraard koren op de molen van de regeringsgezinde media in Turkije. Tel hierbij op dat het erg stil is geworden rond de plannen om Israëlisch aardgas door Turkije naar de EU te pompen en de indruk ontstaat dat het feest rond het herstel van de betrekkingen tussen Israël en Turkije niet erg lang heeft geduurd.

The post De liefde tussen Turkije en Israël lijkt opnieuw bekoeld appeared first on Joop.

Israël heeft een Palestijnse elektriciteitsvoorziening op de Westelijke Jordaanoever vernietigd. Het gaat om een Nederlands ontwikkelingsproject in het dorp Jubbet adh Dhib, waar de Nederlandse overheid vorig jaar ongeveer een half miljoen euro investeerde in zonnepanelen en andere apparatuur. Het ministerie van Buitenlandse Zaken is woest en eist opheldering.

Woensdagochtend vielen Israëlische soldaten het Palestijnse dorp binnen waarna zij de installatie ontmantelden. Wat te zwaar was om mee te nemen werd vernield. Elad Orian, oprichter en directeur van de Israëlische hulporganisatie van Comet-me, is verbijsterd:

Ook op het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft men geen goed woord over voor de Israëlische sloopactie. Nederland schenkt jaarlijks tientallen miljoen euro’s aan ontwikkelingsprojecten in door Israël illegaal bezet Palestina. Formeel eist de Israëlische regering dat eerst bij hen om toestemming gevraagd wordt, maar hulporganisaties doen dat vaak niet. De wachttijden zijn lang, de slagingskansen zijn laag. Wie een hulpproject wil starten in Palestina is overgeleverd aan Israëlische willekeur.

Woordvoerder Chris Bakker van het ministerie van Buitenlandse Zaken laat weten:

Israël vernietigt met grote regelmaat ontwikkelingsprojecten in Palestina. Ook Nederlandse projecten waren eerder doelwit van de agressie. In maart vorig jaar werd een landbouwproject verwoest waar Nederland 10 miljoen dollar in had geïnvesteerd. Dat project was bedoeld om Palestijnen te leren hoe ze de grond het best konden gebruiken om gewassen te verbouwen. Israëlische militairen confisqueerden zowel de grond als de landbouwmachines. In 2000 vernietigde het Israëlische leger een haven in aanbouw in de illegaal bezette Gazastrook. Met de haven werd ook een Nederlandse bijdrage van 23 miljoen euro vernietigd.

Bronnen: De Morgen, AD / cc-foto: IDF

The post Israël vernietigt wéér Nederlands hulpproject in Palestina appeared first on Joop.

De bezetting van Palestijns gebied door Israël is dit jaar vijftig jaar oud. Het brengt herinneringen bij me boven. In 1992 nam ik deel aan een groepsreis naar Israël. Met jongeren vanuit de Christelijke Gereformeerde Kerken deden we vrijwilligerswerk. Onze gastheer was een predikant die namens het kerkgenootschap was uitgezonden naar Israël. De groep deed onderhoudswerk in de botanische tuinen van de Hebrew University in Jeruzalem én schilderwerk in een ziekenhuis van de Lutherse Wereldfederatie waar met name gewonde Palestijnse kinderen werden verzorgd. De groep kwam in contact met zowel Joden als Palestijnen.

Toen we uitzicht hadden op de Tempelberg waar de gouden koepel van de Rotskoepelmoskee in de zon schitterde, vroeg één van de groepsgenoten mij: ‘Denk je dat het ooit goed zal komen?’. Ik vroeg hem wat hij precies bedoelde. Zijn antwoord kwam er op neer dat iedereen uiteindelijk christen zou moeten worden en dat Jezus dan terug zou keren. Dan zou alles zou goed komen. Hoewel ik deze gedachtegang kende, kon ik er niet zoveel mee. ‘Moeten mensen niet juist elkaars geloof en verschillen respecteren, om het uiteindelijk goed te laten komen?’, wierp ik tegen. ‘Is niet juist dat in de geest van Jezus?’

Hoewel de groepsreis vanuit een stevig gereformeerd kerkgenootschap was georganiseerd, werd ook de Palestijnse kant laten zien. Achteraf zie ik dat als positief. Want in orthodox-protestantse kringen bestaat ook veel blinde liefde voor Israël. Inmiddels ben ik lid van de Protestantse Kerk in Nederland. Ook hier is bij sommigen onbegrip als het om het lot van de Palestijnen gaat.

In 2010 werd ik hoofdredacteur van magazine De Linker Wang. Bewust koos ik ervoor om de stem die in de media en politiek zo zwak klinkt, een podium te bieden. Zo publiceerden we in 2015 een interview met Jaap Hamburger, voorzitter van ‘Een Ander Joods Geluid’. Hij zei: ‘We zijn overtuigd voorstander van de tweestatenoplossing: Israël moet daarbij de bezette gebieden verlaten en integraal teruggeven aan de Palestijnen, waarna zij hun eigen staat kunnen inrichten (…). Erkenning van Palestina in combinatie met volwaardig lidmaatschap van Palestina van de VN impliceert de beëindiging van die bezetting.’

‘De Palestijnen hebben nu wel lang genoeg gewacht op de erkenning van hun eigen staat’, legde hij uit. ‘Die eigen staat is hen verschillende keren in het vooruitzicht gesteld en iedere keer stonden ze met lege handen. Eigenlijk begon dat al in 1949 toen een voorwaarde voor de toelating van Israël tot de VN was dat de VN ook Palestina als zelfstandige staat zouden accepteren, dat is niet gebeurd.’

In 2014 publiceerde De Linker Wang een interview met Debby Farber van Zochrot, een joodse organisatie in Israël die zeer kritisch kijkt naar het ontstaan van de staat Israël in 1948, omdat dit gepaard ging met het verdrijven van ruim 700 duizend Palestijnen. Palestijnen noemen die gebeurtenissen Nakba (‘de ramp’). Zochrot wil de herinnering eraan levend houden. Farber zei: ‘Als je niet begrijpt dat de huidige situatie een direct gevolg is van de Nakba, kan er nooit een oplossing komen.’

Rabbijn Awraham Soetendorp hield in 2008 een lezing in Dalfsen die ik als redacteur versloeg. ‘Het gaat om veiligheid en niet om heiligheid. Heiligheid is niet alleen verbonden met het land Juda, maar met heel de wereld,’ stelde Soetendorp. ‘Het volk Israël heeft gezworven maar altijd zijn verlangen behouden. Joden in den vreemde, in de verstrooiing, zijn door de eeuwen heen begraven met zand uit Israël. Het politieke Zionisme uit de negentiende eeuw, van Theodor Herzl en anderen, kwam niet uit de lucht vallen. Het was de vertolking van een eeuwenoud verlangen.’

Soetendorp stelde hardop de vraag: ‘Waarom was het nodig in 1948 een joodse staat op te richten?’. En hij riep vervolgens het beeld op van de verschrikkingen tegen joden die van 1933 tot 1945 in Europa plaatsvonden. Soetendorps verhaal was en is een ervaringsverhaal. ‘Met mijn ouders woonde ik vanaf 1948 in Israël. Die eerste jaren was er oorlog. Maar bij een luchtalarm bleef mijn moeder, ogenschijnlijk kalm, op de bank liggen. Ze zei: ‘Nee, hier ga ik niet een kelder in. Hier zijn we thuis, dit is ons huis’. En Soetendorp vervolgde, zichtbaar geraakt: ‘Ja, dát is voor mij Israël.’

Op 12 juni jl. schreef Stevo Akkerman in Trouw het zeer kernachtig: ‘De geschiedenis van het ene volk kan de geschiedenis van het andere volk niet ongedaan maken’. Het wordt tijd dat we meer inclusief gaan denken. En als de tweestatenoplossing niet lukt, waarom dan niet één seculiere, multi-etnische en multireligieuze staat Israël-Palestina? De vlag ervan bestaat al…

Dit artikel is ook gepubliceerd in magazine De Linker Wang, juli 2017

The post Vrede na vijftig jaar bezetting? appeared first on Joop.

Op 19 juli zal Radiohead een concert geven in Tel Aviv. De band laat daarmee zien dat ze niet meedoet met een culturele boycot van het land. Wereldwijd is er veel kritiek op het geplande optreden.

Al jarenlang wordt Israël vanwege politieke redenen door veel artiesten geboycot.
Onder hen Stevie Wonder, Faithless en Gorillaz. Zij proberen met hun culturele boycot om de Israëlische overheid onder druk te zetten een aandacht te vragen voor de situatie van de Palestijnen.

Radiohead doet dus niet mee aan de culturele boycot van het land. Fans en collega’s uit de culturele sector proberen de band op andere gedachten te brengen. Afgelopen weken doken er tijdens een optredens in op het Palestijnse vlaggen op in het publiek. Een groep Britse artiesten, waaronder Roger Waters, stuurde de band een brief met de vraag om hun beslissing te heroverwegen. “Doe alsjeblieft wast artiesten deden in Zuid-Afrika tijdens het tijdperk van onderdrukking: blijf weg, tot de apartheid over is.”

Tom Yorke, leadzanger van de band, voelde zich genoodzaakt om te reageren op de kritiek. “Optreden in een land betekent niet dat je de regering steunt. We steunen Netanyahu niet meer dan Trump, en toch spelen we ook nog in de VS”, aldus Yorke.

🙏 pic.twitter.com/GV95qCcYoI

— Thom Yorke (@thomyorke) 11 juli 2017

Yorke + Radiohead continue to ignore Palestinians, choosing to stand with Israeli apartheid. History will judge

— PACBI (@PACBI) 11 juli 2017

#Radiohead fans in Glasgow at #TRSNMTfest called on the band to respect the cultural boycott of Israel in solidarity with Palestinians #BDS pic.twitter.com/Ts7OZmlOp2

— Hilary Aked (@hilary_aked) 8 juli 2017

Lees meer op de website van Zembla.

The post Wereldwijd kritiek op Radiohead vanwege optreden in Tel Aviv appeared first on Joop.

De laatste jaren is het mode om Israël op een lijn te stellen met het Zuid-Afrika van de apartheid. Palestijnen en een aantal westerse bondgenoten streven dan ook naar een culturele boycot: kunstenaars van alle slag zouden het moeten mijden. Op het moment worden er pogingen aangewend om RadioHead uit Tel Aviv weg te houden. Het is te hopen dat de band deze druk weet te weerstaan want Israel is alles behalve een apartheidsstaat. Het is onjuist om de joodse staat te framen als een soort Zuid-Afrika in het Midden-Oosten.

Niet dat Israël een democratisch paradijs is in een zee van burgeroorlog, dictatuur, onderdrukking en bigotte godsdienstbeleving, zoals de apologeten van de regering Netanyahu graag naar voren brengen.  Het is in strijd met alle internationale regels om in de bezette gebieden Joodse nederzettingen te stichten waarvoor dan Palestijnen moeten wijken. Deze annexatiepolitiek is niet acceptabel en zowel Europa als de Verenigde Staten zouden moeten onderstrepen dat de ontruiming  van al die joodse wijken, stadjes en dorpjes in bezet gebied een basisvoorwaarde is om tot vrede te komen.

Bovendien maakt het Israelische bezettingsregime zich op grote schaal schuldig aan schendingen van de mensenrechten. De documentatie van Amnesty International spreekt boekdelen.

Niettemin is Israel geen apartheidsstaat. In het voormalige Zuid-Afrika hadden alleen de blanken stemrecht en bestond er een officiële ongelijkheid voor de wet. In Israël is dat niet het geval. Daar hebben alle burgers gelijke rechten.

Informele discriminatie

Hun afkomst doet er niet toe. Wel is het zo dat burgers van Arabische afkomst niet in militaire dienst hoeven. Dát loyaliteitsconflict vergt Israel niet van deze burgers.

Van informele discriminatie is uiteraard op grote schaal sprake. Bovendien kent Israel anti-terreurwetten van het soort dat te onzent door types als Wilders worden bepleit: ze maken administratieve detentie mogelijk en daarvan worden juist Israeliërs van Arabische afkomst het slachtoffer. Dat is een kwestie van etnisch profileren waar in Israël zelf de nodige kritiek op bestaat. Dit alles maakt het echter niet tot een apartheidsstaat.

Dubbelspel

Israël is ook geen koloniaal project. Het is evenmin schildwacht van het westen of de Amerikanen in het Midden-Oosten. Het ontstaan van de staat Israël is het onbedoelde gevolg geweest van Brits dubbelspel tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Palestina maakte toen deel uit van het Ottomaanse rijk, dat de Duitse kant had gekozen. Engelse agenten – van wie T.E. Lawrence de beroemdste was – beloofden de Arabieren steun als zij in opstand kwamen tegen deTurkse overheersing. Dan zou het oude Arabische rijk van weleer, misschien zelfs een kalifaat, hersteld kunnen worden. In diezelfde tijd schreef de Britse minister van Buitenlandse Zaken Arthur Balfour een kort briefje aan lord Rothschild, bestemd voor de internationale zionistische beweging, waarvan dit de inhoudelijke alinea is

Na de val van het Ottomaanse Rijk kwam er van die beloftes uiteraard niets terecht. Frankrijk maakte zich meester van Libanon en Syrië, terwijl Irak, Jordanië en Palestina onder Brits beheer kwamen. Wie wil weten waarom Arabieren weinig vertrouwen in het Westen hebben, moet weten dat dit hier wel maar in het Midden-Oosten niet vergeten is.

Joodse terreurorganisaties

In Palestina kwam het meteen al tot onoverbrugbare tegenstellingen tussen de Arabische bevolking en de zionistische immigranten, die al in de Turkse tijd op grote schaal waren binnen gekomen. Het Britse koloniale bewind heeft geprobeerd de vestiging van nieuwe joodse immigranten zoveel mogelijk tegen te gaan. De verhoudingen tussen Londen en de zionisten waren zeer slecht. Er ontstonden zelfs joodse terreurorganisaties zoals de Stern en de Irgoen, die met (bom)aanslagen het koloniale gezag probeerden te ondermijnen. Je kunt op veel manieren benoemen maar een koloniaal project was de joodse immigratie niet. Integendeel. De joodse staat moest zijn onafhankelijkheid juist op het Britse kolonialisme bevechten.

Het is net zo merkwaardig om Israël aan te duiden als een waakhond van het Westen. Als er iets is wat alle Arabieren tégen Europa en Amerika verenigt, dan is dat de staat Israël. Als het erom gaat om zulke waakhonden aan te wijzen, dan zijn Jordanië, Egypte of Saoedi Arabië betere kandidaten.

Europa en Amerika zijn er wel toe overgegaan om het bestaansrecht van de staat Israël te erkennen ondanks de negatieve en kostbare gevolgen die dat heeft voor de stabiliteit en de vrede in het Midden-Oosten. Daar is een complex van factoren voor verantwoordelijk maar aan de horizon van al het denken hierover zijn de schoorstenen van Auschwitz zichtbaar. Arabieren vragen dan terecht waarom zij dan plaats moesten maken voor een Joodse staat en niet bijvoorbeeld de Duitsers maar gedane zaken nemen geen keer. Net zo min als de annexatie van Sudetenland door de Tsjechen of van Silezië en Oost-Pruisen door de Polen en de Russen.

Tehuis voor alle joden

Tenslotte nog een element: Israël definieert zich nog steeds als een tehuis voor alle joden op de wereld. Zij zijn er onvoorwaardelijk welkom. Zij kunnen er zonder problemen het burgerrecht verwerven. De geschiedenis heeft het joodse volk immers geleerd dat het op de wereld minstens één toevluchtsoord moet hebben waar het veilig is. Die plek is de staat Israël. Ik herinner mij nog hoe professor Presser in 1967, nu een halve eeuw geleden, tegen ons op college zei: “Ze hadden er nooit aan moeten beginnen en zeker niet op die plek, maar nu het er is moet het maar blijven”.

Nu het er is, moet het maar blijven. De Israëli zorgen daar zelf voor want het joodse volk zal zich niet meer gewillig naar de slachtbank laten leiden. Het zal zich niet meer aanpassen om erger te voorkomen. Daarom heeft Israël ook het best getrainde leger ter wereld – met atoombommen achter de hand. Dat is een publiek geheim

Vrede in het Midden-Oosten is ver weg. Ze kan alleen tot stand komen, als Israël de bezette gebieden opgeeft, de nederzettingen ontruimt en akkoord gaat met een status van Jeruzalem, waarin ook het Palestijnse recht op deze (on)heilige stad tot uiting komt.

Een terugkeer naar de oude woonplaatsen van nazaten van de Palestijnen die in het kader van de Nakba uit 1948 huis en haarde verloren, zit er niet in. Hier geldt trouwens het bekende adagium: pas op met wensen. Je hebt kans dat ze uitkomen. In de praktijk zullen Palestijnen meer hebben aan een ruimhartige financiële compensatie dan aan een stukje land dat ze met 80 erfgenamen moeten delen.

Elke oplossing waarbij het principe van het tehuis voor alle joden op de wereld onderuit gehaald wordt, zal door Israël niet worden geaccepteerd, ook niet onder de zwaarste druk.

Krachtige en effectieve bondgenoot

Als de Arabische machten het bestaansrecht van Israël onder deze voorwaarden durfden garanderen, dan zouden zij er waarschijnlijk een krachtige en effectieve bondgenoot bij krijgen in plaats van een storende factor want – nogmaals – een koloniaal project is Israël niet, integendeel. En een apartheidsstaat evenmin. Dat is gewoon niet waar net zo goed als het niet waar was, dat Saddam Hoessein kernwapens had.

Ondertussen is het tragisch om te zien hoe de confrontatiepolitiek van Netanyahu Israël tot een groot ghetto maakt, compleet met een muur erom heen.

Je wordt er niet vrolijk van. Juist daarom hoop ik dat het optreden van RadioHead in Tel Aviv, die hoofdstad van vrijzinnige, tolerant en vredelievend Israël, een daverend succes wordt. Het domste wat je in de huidige omstandigheden kunt doen, is Israël melaats verklaren. Een culturele boycot is koren op de molen van Netanyahu en zijn fanatieke bondgenoten.

The post Israël melaats verklaren is het domste wat je kunt doen appeared first on Joop.

Een schietbaan in Israël is onder vuur komen te liggen omdat toeristen er als “uitje” kunnen leren om op Palestijnen te schieten. Onder de noemer contraterrorismetraining krijgen toeristen er tegen betaling echte wapens, geladen met echte munitie, waarna zij zich mogen uitleven op doelwitten in Palestijnse klederdracht.

Het gaat om Caliber 3, opererend op de Westelijke Jordaanover en geleid door voormalig Israëlisch militair Sharon Gat. Onder de pakketten die kunnen worden afgenomen bevinden zich onder meer woestijnoverlevingstactieken, de vechtsport Krav Maga en militair abseilen, waarbij gebruik gemaakt wordt van paintballwapens. Maar wat nu stof doet opwaaien is het onderdeel ‘ultimate shooting adventure. In dat pakket worden terreuraanvallen gesimuleerd, waarbij de daders zonder uitzondering zijn uitgedost in Palestijnse kledij. De toeristen ruilen hier de paintballwapens in voor echte geweren.

De schietbaan, die zijn deuren opende in 2003 en inmiddels zes vestigingen heeft, was oorspronkelijk niet toegankelijk voor toeristen. Dankzij een versoepeling van overheidsbeleid zijn zij nu wel welkom. Volgens de eigenaar van Caliber 3 komen er jaarlijks tussen de 15.000 en 25.000 toeristen op af. Vooral uit de Verenigde Staten, maar in toenemende mate ook uit China, Rusland, Italië en Frankrijk.

Volgens Gat is het verbod op toeristenactiviteiten opgeheven omdat de Israëlische regering ‘het belang inziet van wat we doen. Mensen die onze cursussen volgen, worden ambassadeurs van de staat Israël’.

Het Britse The Independent heeft Cargo 3 om een reactie gevraagd, maar heeft die niet gekregen.

Bronnen: Haaretz, Independent

The post Israëlische schietbaan leert toeristen op Palestijnen te schieten appeared first on Joop.

Bergen kritiek kreeg het NOS Journaal in de loop der tijd vanwege zijn eenzijdige berichtgeving over de kwestie-Palestina/Israël. Geholpen heeft het niet. Dinsdag overtrof het Journaal zichzelf met een item over de rampzalige situatie in Gaza. Correspondent Monique van Hoogstraten slaagde erin de wurgende Israëlische blokkade onvermeld te laten.

Dat de Palestijnen lijden onder bezetting en onderdrukking is de schuld van… de Palestijnen. Het blaming the victim is van oudsher een geliefd en effectief middel van Israël en de zogeheten Israël-lobby om de Israëlische bezetting van Palestijns grondgebied te rechtvaardigen. Populair in dit genre is bijvoorbeeld de redenering dat Palestijnen geweld gebruiken tegen Israëli’s, waardoor Israël zich wel móet ‘verdedigen’ door Palestina te bezetten en miljoenen Palestijnen te onderdrukken.

Dinsdagavond leverde het NOS Journaal een stevige bijdrage aan het genre met een onderwerp over de rampzalige situatie in Gaza. Die is, luidde de NOS-boodschap, de schuld van de Palestijnen zelf. Kijkers die dachten dat er al tien jaar zoiets als een onbarmhartige Israëlische blokkade van Gaza bestond werden uit de droom geholpen. De kop boven het onderwerp sprak boekdelen: ‘Gaza onleefbaar door “collectieve straf” van Palestijnse president.’

Eigen schuld
De situatie in Gaza is bekend. Sinds eind mei vecht de Palestijnse Autoriteit (PA) van president Mahmud Abbas over de rug van de bevolking van Gaza een onzindelijke machtsstrijd uit met Hamas, de machthebber in de Gazastrook. Met welwillende medewerking van de Israëlische regering schroefde de PA onder meer de levering van brandstof en medicijnen aan Gaza terug. Ook vertraagde ze de verstrekking van uitreispapieren voor inwoners van Gaza die dringend medische zorg in Israël of een ander buitenland nodig hebben. De maatregelen missen hun verwoestende uitwerking niet, en de VN, de Wereldbank, het Rode Kruis en andere vooraanstaande organisaties riepen de wereld begin juni op in actie te komen. Die oproep was vooralsnog vergeefs: afgezien van Egypte deed geen land iets. Ook in Den Haag vierde de passiviteit hoogtij.

Het was daarom toe te juichen dat het Journaal besloot correspondent Monique van Hoogstraten naar Gaza te sturen om de misère in een kinderziekenhuis te tonen. Het ziekenhuis zit vrijwel zonder stroom en medicijnen, twee baby’s zijn al gestorven en patiënten met kanker wachten al maanden op toestemming voor behandeling in Israël, enkele tientallen kilometers verderop. Met dank aan de wrede politiek van de Palestijnse president Abbas, die terecht harde kritiek kreeg.

Daar hield de NOS het bij. Dat Gaza – over ‘collectieve straf’ gesproken – vanwege de tien jaar durende wurgende Israëlische blokkade en drie verwoestende Israëlische offensieven al een humanitair spookhuis wás, en Abbas’ beschamende maar relatief bescheiden rantsoenering juist daarom zo’n desastreuze impact heeft, bleef onvermeld. Dat de Israëlische regering volgens het internationaal humanitair recht de verplichting heeft in de elementaire levensbehoeften van de bevolking van Gaza te voorzien ook. Dat de strijd tussen de PA en Hamas om te beginnen in de Israëlische bezettingspolitiek is geworteld ook. En dat de internationale gemeenschap al jaren schaamteloos de andere kant opkijkt, zoals ze ook Israëls illegale koloniale avonturen op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem structureel op hun beloop laat, ook.

Alle context die de kijker nodig had om te begrijpen waarom Gaza op de rand van de volledige ineenstorting balanceert werd door het Journaal zorgvuldig buiten beschouwing gelaten, de gewelddadige hoofdrol van Israël voorop. De Palestijnen hebben hun ellende aan zichzelf te danken, aldus Van Hoogstraten en de eindredactie op het Hilversumse Mediapark.

Spreekbuis van de regering-Netanyahu
Het Journaal wordt al jaren aangesproken op vooringenomenheid, het negeren van context en het buiten beeld houden van de Israëlische bezetting en blokkade. Al vijf jaar geleden kreeg de redactie de kritiek zich niet als nieuwsorganisatie, maar als verlengstuk van het Israëlische ministerie van Propaganda op te stellen, ook toen na een bijdrage van correspondent Van Hoogstraten. Die kritiek bleef sindsdien terugkomen. In een serie analyses legde Clara Legêne op haar blog de tekortkomingen en schadelijke partijdigheid van de NOS – Jeugdjournaal en Nieuwsuur inbegrepen – scherp bloot. En drie jaar geleden werd de berichtgeving van het Journaal nogmaals genadeloos gefileerd en teruggebracht tot Israëlische PR.

Geholpen heeft het niet, bleek dinsdagavond ten overvloede. En opnieuw rijst de vraag: wat beweegt de Journaalredactie om zich als heraut van de regering-Netanyahu te gedragen? Is het een principiële politieke stellingname of journalistieke onkunde? In het laatste geval zouden we hoofdredacteur Marcel Gelauff, in een vorig leven een begenadigd eindredacteur bij het RTL Nieuws, nog kunnen adviseren zijn oude stiel op te pakken. Maar na al die jaren is het niet erg waarschijnlijk dat de oorzaak in deze hoek moet worden gezocht.

Hoe dan ook is er reden voor grote zorg als een publieke nieuwsorganisatie haar verantwoordelijkheid om de samenleving van deugdelijke informatie te voorzien ondergeschikt maakt aan een politieke agenda. Dat geldt in het kwadraat voor een kwestie die al van meet af aan is volgepropt met propaganda, en voor veel mensen moeilijk te begrijpen is.

Tegenover de Palestijnen is de boodschap dat zij het na vijftig jaar Israëlische bezetting aan zichzelf te wijten hebben dat Gaza een onleefbare openluchtgevangenis met 1,9 miljoen gedetineerden is ronduit beschamend. Het is die – ook buiten de muren van de NOS-redactie breed gedragen – valse voorstelling van zaken die ertoe heeft bijgedragen dat afgelopen maand de bizarre mijlpaal van vijftig jaar bezetting überhaupt kon worden bereikt. En als het blaming the victim op oude voet wordt voortgezet, hebben de Palestijnen alle reden te vrezen dat ze straks ook nog zestig jaar bezetting gaan meemaken.

Dit artikel verscheen eerder op de website van The Rights Forum.

The post NOS Journaal bereikt absoluut dieptepunt met item over Gaza appeared first on Joop.

Het hoger beroep van de Israëlische militair die op 24 maart 2016 een gewonde Palestijnse man doodschoot is verworpen door een militair gerechtshof in Israël, hij heeft geen strafvermindering gekregen. Vorig jaar schoot de militair, Elor Azaria, een Palestijnse man van 21 dood die zwaargewond op straat lag. Kort daarvoor had de Palestijnse man geprobeerd militairen neer te steken. De rechter oordeelde dat “met zijn actie de militair belangrijke waarden heeft geschonden. Dit was een verboden en immorele daad.”

De militair werd afgelopen februari veroordeeld tot 18 maanden cel, terwijl 3 tot 5 jaar cel was geëist. Het leidde tot heftige discussies. Sommigen mensen vonden dat de militair juist gehandeld had, anderen vonden de straf veel te licht. Premier Netanyahu heeft meermaals laten weten dat hij vindt dat de rechtbank Azaria gratie moet verlenen. Dat herhaalde hij vandaag opnieuw op Twitter. “Mijn mening ten aanzien van Elor Azaria is niet veranderd. Wanneer de kwestie voorligt, zal ik gratie aanbevelen”.

דעתי לא השתנתה בדבר מתן חנינה לאלאור אזריה, כפי שהבעתי אותה לאחר הכרעת הדין. כשהנושא יעלה לדיון מעשי אעביר המלצתי לחנינה לגורמים הרלוונטיים

— Benjamin Netanyahu (@netanyahu) 30 juli 2017

The post Israëlische militair die gewonde Palestijn doodschoot krijgt geen strafvermindering appeared first on Joop.

Woensdag 11 oktober bezoekt Robert Piper, de humanitaire coördinator van de VN, de Vaste Kamercommissie voor Buitenlandse Zaken om te spreken over de humanitaire situatie in Gaza. Volgens Stichting Kifaia is die niet het gevolg van orkaan of overstroming, maar van beleid. Opgesteld in Tel Aviv en feitelijk gedoogd door de internationale gemeenschap. De oplossing zal dus niet komen door het sturen van medicijnen maar door de opheffing van de blokkade.

Een delegatie van Stichting Kifaia en van de Belgische organisatie Vrede vzw was vorige maand in Gaza voor een bezoek aan onze samenwerkingspartner, de Palestinian Medical Relief Society (PMRS). De al tien jaar durende blokkade heeft desastreuze effecten op (onder andere) het welzijn van zieken en gehandicapten in Gaza en in het bijzonder op hun toegang tot gezondheidszorg.

De elektriciteitscrisis heeft, zoals de Piper in zijn recente rapportage  aangeeft, een enorme impact, ook op de kwaliteit van zorg. De ziekenhuizen in Gaza zijn afhankelijk van 76 generatoren, die bij elkaar 1500 liter brandstof per uur verbruiken. Gebruik van generatoren is op termijn schadelijk voor medische apparatuur. Het zorgt voor storingen en verkort de levensduur van machines. Behandeling van niet-levensbedreigende ziekten wordt momenteel uitgesteld. De voorraden bloed dreigen te bederven en nierpatiënten kunnen minder vaak dialyseren, omdat niet alle machines draaiende gehouden kunnen worden. Tekorten aan schoon water hebben niet alleen gevolgen voor de dagelijkse hygiëne in en om het huis, maar ook op die in zorginstellingen. Schoonmaken van zalen en gangen en sterilisatie van instrumenten gebeurt noodgedwongen minder intensief dan zou moeten.

Het volstaat niet de verantwoordelijkheid hiervoor bij de interne strijd tussen Fatah en Hamas te leggen. Israël heeft als bezettingsmacht de internationaalrechtelijke plicht zorg te dragen voor het welzijn van de burgerbevolking. Hen elektriciteit, water en medische behandeling onthouden is een flagrante schending van het internationale recht. De internationale gemeenschap moet Israël houden aan zijn verplichting.

De zorg in Gaza kan, zeker voor bepaalde ernstige aandoeningen, onder de maat worden genoemd. De beperkte toelating van levensreddende medicijnen tot de Gazastrook is een van de oorzaken. Een van de grootste problemen is echter dat het mensen zeer moeilijk wordt gemaakt om voor medische behandeling naar de Westelijke Jordaanoever of naar het buitenland te gaan. Steeds minder patiënten krijgen toestemming Gaza via de grensovergang met Israël te verlaten, zo meldt het Palestinian Center for Human Rights (PCHR) dat hun zaken bij de Israëlische autoriteiten bepleit. Vorig jaar werd slechts veertig procent van de bijna 1100 aanvragen gehonoreerd. Alle patiënten tussen de 16 en 55 jaar worden aan langdurige ‘veiligheidsonderzoeken’ onderworpen. Die vertraging levert onnodige verslechtering van hun gezondheidstoestand op, soms met de dood tot gevolg. Deze onderzoeken treffen ook ouders van jonge kinderen, die precies in die leeftijdscategorie vallen, en hierdoor vaak niet met hun doodzieke kind mee mogen naar het ziekenhuis.

Ook jongere kinderen zelf zijn niet verzekerd van een uitreisvisum. Tijdens ons laatste bezoek aan Gaza ontmoetten we een zevenjarig meisje met zware tumoren in het gezicht, hals en aan de borst. Al bijna een jaar probeert de moeder het kind Gaza uit te krijgen voor behandeling – zonder resultaat. Voor dit gezin is de blokkade letterlijk dodelijk.

Gaza is geen ontwikkelingsland maar een bezet land. En de slechte toegang tot zorg is niet het gevolg van orkaan of overstroming, maar van beleid, opgesteld in Tel Aviv en feitelijk gedoogd door de internationale gemeenschap. De oplossing zal volgens Stichting Kifaia niet komen van het sturen van medicijnen, apparatuur of van eindeloos soebatten over de bewegingsvrijheid van zogenaamde ‘humanitaire gevallen’. De internationale gemeenschap – Nederland incluis – moet niet de symptomen maar de ziekte te bestrijden en politieke druk op uitoefenen op de bezetter om de illegale blokkade te beëindigen.

Deze opinie is in briefvorm verstuurd aan de leden van de Vaste Kamercommissie voor Buitenlandse Zaken van de Tweede Kamer.

Christine de Vos (1973) is journalist en voorzitter van Stichting Kifaia, een Nederlandse vrijwilligersorganisatie die sinds 18 jaar actief is in de Gazastrook en hier de Palestinian Medical Relief Society (PMRS) ondersteunt.

The post Geen humanitaire hulp, maar opheffing van de blokkade van Gaza appeared first on Joop.

Een bizarre situatie in de Amerikaanse stad Dickinson die flink getroffen werd door orkaan Harvey. Na het natuurgeweld kwam er zo’n miljoen dollar aan donaties binnen om de door rampspoed getroffen bevolking te helpen. Maar wie hulp nodig heeft en een beroep wil doen op het noodfonds moet van de gemeente eerst een verklaring tekenen waarin beloofd wordt Israël niet te boycotten.

De clausule, die volgens critici in strijd is met de grondwet, is het gevolg van een wet die de Amerikaanse staat deze zomer heeft ingevoerd. Israël voert al tijden een intensieve lobby om boycotacties tegen het land illegaal te maken en boekt daar vooral in conservatieve kringen succes mee. Naast Dickinson leggen ook andere Texaanse steden de steunverklaring aan Israël op aan burgers in nood.

The post Door orkaan getroffen stad in Texas vereist pro-Israël verklaring bij hulpverlening appeared first on Joop.

Columnist Arthur van Amerongen leent zich in de Volkskrant voor het besmeuren van UNESCO en de VN. Zijn artikel is een schoolvoorbeeld van het niveau en de werkwijze van de Israël-lobby.

De VN-organisatie voor onderwijs, wetenschap en cultuur UNESCO ligt onder vuur omdat zij zich in resoluties sterk heeft gemaakt voor bescherming van Palestijnse rechten en erfgoed. Deze handelwijze heeft bij Israël en zijn lobby grote woede losgemaakt, die sinds het aantreden van de Amerikaanse president Trump is uitgegroeid tot een hetze. Afgelopen week kondigde Trump aan dat zijn land zich als volwaardig lid uit UNESCO terugtrekt.

Van Amerongen
In de Volkskrant schaarde columnist Arthur van Amerongen zich maandag aan Trumps zijde met een staaltje UNESCO-bashing. Zijn column is interessant omdat die de inhoudelijke armoede en werkwijze van de Israël-lobby weerspiegelt. Relevante feiten en rationele argumenten ontbreken in zijn artikel. De taken en resoluties van UNESCO komen niet aan bod, noch wordt de belangrijke vraag beantwoord wat het alternatief zou zijn voor het ‘omstreden’ handelen van de VN-organisatie.

Van Amerongen schrijft het een goede zaak te vinden dat ‘Donald Trump UNESCO een toontje lager laat zingen’, maar laat na uit te leggen hoe dat zijn beslag gaat krijgen. Amerika heeft zich feitelijk zes jaar geleden al uit UNESCO teruggetrokken. Ook toen was de reden dat UNESCO inhoud gaf aan de rechten van de Palestijnen. Doel van de Israëlisch-Amerikaanse oppositie is altijd geweest om dat te voorkomen; erkende Palestijnse rechten zijn namelijk de voornaamste belemmering voor het illegale Israëlische koloniseringsproject in bezet Palestina, en kunnen leiden tot aanklachten tegen Israël en zijn leiderschap bij internationale gerechtshoven.

Ook stelt Van Amerongen zich achter Trumps eis dat ‘Wie betaalt, bepaalt’. Het betalen van contributie aan de VN betekent volgens de Amerikaanse president dat de VN geen stappen mag zetten die hem niet zinnen, zelfs al gaat dat ten koste van de rechtsorde. Zo’n gepolitiseerd standpunt leidt onvermijdelijk tot een breuk met de internationale gemeenschap, en roept wantrouwen op over Amerika’s bedoelingen. Wat daar positief aan is maakt Van Amerongen nergens duidelijk.

Obsessies
In zijn stuk gaat Van Amerongen niet in op het werk of de resoluties van UNESCO, noch lijkt hij op de hoogte van de taken van die organisatie. Hij stelt dat UNESCO ‘vooral het nieuws haalt met zotteklap over Israël en het zionisme’ en verwijt de organisatie een ‘krankzinnige obsessie met joden’ – een obsessie waaronder volgens hem zelfs de gehele VN, en ook de wereldvoetbalbond FIFA gebukt gaat.

Bewijzen voor die beschuldiging levert Van Amerongen niet. Volgens hem koerst de VN op één baken: ‘De VS, Israël en de “internationale jodenheid” zijn de wortels van het internationale kwaad’. Het failliet van de organisatie zou blijken uit ‘Saudische koppensnellers’ die ‘de toko VN-mensenrechten opkochten’ – kretologie die in Nederland vooral door politici van de PVV, ChristenUnie en SGP wordt uitgevent.

Van Amerongen verwijt UNESCO ook een ‘obsessie met Jeruzalem’ en schuift de organisatie de verklaring in de schoenen dat ‘joden geen enkel historisch recht hebben op de Tempelberg, maar mohammedanen wel’. Ook die beschuldiging is nergens op gebaseerd. UNESCO houdt zich überhaupt niet bezig met religieuze claims, noch van joden, noch van moslims of christenen. Wél erkent de organisatie het belang van Jeruzalem voor die religies.

Parodie
Van Amerongen presenteert in zijn column een parodie die geen enkel recht doet aan UNESCO of de realiteit. Het is de vraag waarom een Nederlandse columnist zich daarvoor leent, maar belangrijker is om te documenteren waarop de door hem gereproduceerde Israëlisch-Amerikaanse lastercampagne tegen UNESCO is gebaseerd, en waarover de VN-organisatie zich wél of juist niet heeft uitgesproken.

De Britse journalist/schrijver Jonathan Cook levert hieraan een belangrijke bijdrage met zijn artikel The real reasons Trump is quitting Unesco. Hij onderscheidt de onderstaande drie terreinen waarop UNESCO door Israël en zijn lobby wordt aangevallen. De aanleiding is steeds dezelfde: elke VN-organisatie die erkent dat de Palestijnen rechten hebben is vogelvrij.

Erkenning Palestina
De belangrijkste oorzaak voor de Israëlisch-Amerikaanse woede is het feit dat UNESCO in 2011 als eerste VN-organisatie besloot om Palestina als volwaardig lid te accepteren. Dat bleek de opmaat tot de erkenning van de staat Palestina door de Algemene Vergadering van de VN in 2012. Die erkenning leidde vervolgens tot Palestina’s toetreding tot internationale organisaties en conventies, waaronder het Internationaal Strafhof. Dat wilde Israël tegen elke prijs voorkomen, aangezien het land daar door de Palestijnen kan worden aangeklaagd.

In de VS stuitte de Palestijnse toetreding tot UNESCO daarom op nationale wetgeving. Die kent een bizarre wordingsgeschiedenis. Toen in 1993 op het grasveld voor het Witte Huis de Oslo-akkoorden werden getekend – het vredesverdrag dat in vijf jaar zou hebben moeten uitmonden in de tweestatenoplossing –, bereidde het Amerikaanse Congres op aandrang van de Israël-lobby wetgeving voor om dat vredesproces juist te ondergraven.

Zo kwam een wet tot stand die de VS dwingt om de financiering te beëindigen van alle VN-organisaties die Palestina als lid zouden toelaten. Daarmee moest worden voorkomen dat het laten ontsporen van de Oslo-akkoorden door Israël zou leiden tot formele erkenning van Palestina door de VN en de rest van de wereld.

Gevolg van de wet is dat de VS in 2011 de contributie aan UNESCO stopzette. In 2017 is de contributieschuld opgelopen tot 550 miljoen dollar en heeft de VS geen stemrecht meer. Het besluit van Trump om het Amerikaanse lidmaatschap op te zeggen heeft dan ook weinig om het lijf. De schade aan UNESCO is allang toegebracht.

Werelderfgoed
De tweede aanleiding voor de Israëlische woede betreft UNESCO’s taak tot bescherming van het op onze planeet voorkomende Werelderfgoed. Palestina bulkt van het erfgoed – nalatenschap van de talloze culturen die zich in de loop van vele duizenden jaren in de regio vestigden. Dat erfgoed behoort volgens de universele norm toe aan de staat die het binnen haar grenzen heeft. Wat betreft het erfgoed in Oost-Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever en Gaza is dat de staat Palestina.

Over dat feit is de wereldgemeenschap – Israël en zijn lobby uitgezonderd – het eens. Die gemeenschappelijke visie werd ten overvloede bekrachtigd in de op 23 december 2016 aangenomen resolutie 2334 van de VN-Veiligheidsraad. UNESCO, gevraagd te oordelen over het erfgoed van Oost-Jeruzalem en Al-Khalil (Hebron), is logischerwijs niet van die consequente lijn afgeweken en heeft het erfgoed van die steden als Palestijns eigendom bevestigd.

Naamgeving
De derde steen des aanstoots is de naamgeving van Palestijns Werelderfgoed door UNESCO. De VN-organisatie gebruikt de gangbare Palestijnse namen voor de in Palestina gelegen locaties, conform beleid dat wereldwijd wordt toegepast. Het gebied rond de Al-Aqsa-moskee wordt om die reden aangeduid met de Palestijns-Arabische naam Al-Haram al-Sharif.

Israël en Trump zijn daar razend over. Wat hen betreft moet UNESCO een uitzondering maken door voor het Palestijnse Werelderfgoed namen te gebruiken die de Israëlische bezetter prefereert. Zo zou de naam Al-Haram al-Sharif vervangen dienen te worden door de naam ‘Tempelberg’, een bijbelse term die verwijst naar een joodse tempel die mogelijk ooit op die plek heeft gestaan. UNESCO vrijwaart zich van dergelijke willekeurige interpretaties in de wetenschap dat met één uitzondering op haar beleid het hek van de dam is.

Conclusie 
De handelwijze van UNESCO ten aanzien van de Palestijnse rechten en het Palestijnse erfgoed is consequent en transparant. Kritiek erop zal tenminste aannemelijk moeten maken dat UNESCO heeft gefaald in de uitvoering van zijn opdracht, en een beeld geven van de consequenties indien UNESCO niet had gehandeld. In zijn column is Van Amerongen daar op geen enkele manier in geslaagd.

Dit stuk verscheen eerder op The Rights Forum

The post Hetze tegen UNESCO bereikt de Volkskrant appeared first on Joop.

Palestijnse leiders willen dat Groot-Brittannië de Palestijnse staat erkent, in ruil voor de Balfour-verklaring. Met die verklaring, vernoemd naar de toenmalige Britse minister van Buitenlandse Zaken Arthur James Balfour werd een eeuw geleden de staat Israël aan het Joodse volk beloofd op de plek van Palestina.

Donderdagavond zal in Londen een diner plaatsvinden ter ere van die Balfour-declaratie waarbij de Britse premier Theresa May en haar Israëlische collega Benjamin Netanyahu aanwezig zijn. Naar aanleiding van dit diner schreef de Palestijnse president Mahmoud Abbas een artikel in The Guardian waarin hij namens het Palestijnse volk om erkenning van de eigen, onafhankelijke staat vraagt:

Volgens Abbas is het herdenkingsdiner de uitgelezen mogelijkheid om ‘het historisch onrecht’ te corrigeren. Abbas schrijft daarbij dat alleen wanneer dat onrecht ongedaan gemaakt wordt, er kans is op duurzame vrede in het Midden-Oosten.

Wereldwijd zijn er 137 landen die Palestina erkennen als onafhankelijke staat, in Europa zijn dat er slechts 9: Polen, Tsjechië, Slowakije, Hongarije, Roemenië, Bulgarije, Cyprus, Malta, Zweden en Vaticaanstad. Nederland stemde vorig jaar nog met vijf stemmen verschil tégen erkenning. De kans dat Groot-Brittannië de Palestijnse staat wel erkent lijkt klein, uit de uitgelekte toespraak van May blijkt dat zij donderdagavond zeggen trots te zijn op de rol die de Britten hebben gespeeld bij de totstandkoming van Israël.

cc-foto: Ronan Shenhav

The post Abbas: Britten moeten Palestina erkennen in ruil voor Balfour-verklaring appeared first on Joop.

Op 13 november publiceerde The Electronic Intifada een foto van de supermarkt Shufersal in de illegale Israëlische kolonie Gilo. De winkel barst uit zijn voegen van de Holland-promotie. We zien grote afbeeldingen van grachtenpanden en bollenvelden, en het bekende Holland-logo met oranje tulp van onze overheid. Het is ‘Hollandse maand’ bij Shufersal, staat er feestelijk te lezen. ‘In samenwerking met de Nederlandse ambassade.’

Het ongelijk van Zijlstra
Twee dagen later stelde kersvers minister van Buitenlandse Zaken Halbe Zijlstra (VVD) in het debat over de begroting van zijn ministerie dat de ‘Hollandse maand’ beperkt is tot winkels in Israël. Het is zeker geen Hollands feestje in de winkels van Shufersal in de illegale Israëlische kolonies (‘nederzettingen’) in bezet Palestina, vertelde hij de Tweede Kamer:

De foto bewijst het ongelijk van Zijlstra. De ‘iconische Nederlandse producten’, zoals de ambassade ze op Twitter aanduidde, van onder andere Campina, Hak, Remia, Calvé, Gouda’s Glorie, Vos Banket, Merba, De Ruijter, Koopmans, Buiteman, Jeurgens en Daelmans liggen wel degelijk in de nederzettingenwinkel. Vraag is wat Zijlstra tot zijn onjuiste bewering heeft gebracht. Maar zeker zo belangrijk: wat beweegt de Nederlandse overheid tot de samenwerking met Shufersal, die onlangs door The Rights Forum naar buiten werd gebracht?

Daarbij gaat het niet alleen om de Nederlandse producten in nederzettingenwinkels.

Fundamenteler is de vraag waarom de overheid überhaupt samenwerkt met een supermarktketen die door zijn banden met de ‘nederzettingen’ onderdeel is van Israëls koloniseringsproject. Een project dat door de wereldgemeenschap – óók door het kabinet – als illegaal en een groot obstakel voor vrede wordt veroordeeld. Waarom steunt Nederland zo’n bedrijf economisch en met positieve PR?

Overheid handelt in strijd met eigen beleid
In 2014 publiceerde de rijksoverheid het ‘Nationaal Actieplan Bedrijfsleven en Mensenrechten’. Het is geënt op de ‘UN Guiding Principles on Business and Human Rights’, de internationale standaard op het terrein van verantwoord ondernemen en mensenrechten. In de openingszinnen formuleert het kabinet het doel van het plan:

Nederland bevordert de eerbiediging van mensenrechten door het bedrijfsleven. Doel is mensenrechtenschendingen door bedrijven, rechtstreeks of in productie-ketens, te voorkomen.

Onmiskenbaar draagt Shufersal door zijn betrokkenheid bij de kolonisering bij aan schendingen van het internationaal recht en de mensenrechten. Volgens haar eigen actieplan zou de overheid samenwerking van Nederlandse ondernemingen met bedrijven als Shufersal moeten proberen te voorkomen. Temeer daar de overheid zichzelf in het plan een actieve rol toekent: het kabinet beschouwt de ‘UN Guiding Principles als integraal onderdeel van het buitenlands- en mensenrechtenbeleid’, en zal ‘het goede voorbeeld’ geven. Bijvoorbeeld door ‘het aanspreken van andere overheden op hun verantwoordelijkheden, onder meer door middel van economische diplomatie’.

In de praktijk bedrijft Nederland een tegenovergestelde economische diplomatie. In plaats van het goede voorbeeld te geven, gaat ze met Shufersal in zee. En in plaats van betrokkenheid van Nederlandse bedrijven bij mensenrechtenschendingen te voorkomen, stimuleert ze bedrijven juist om samen te werken met een supermarkt die betrokken is bij zulke schendingen.

Mooie woorden, tegenstrijdige daden
Deze praktijk staat ook haaks op wat het officiële Nederlandse ‘ontmoedigingsbeleid’ heet. Daarin omschrijft de overheid de eigen verantwoordelijkheid als volgt:

Aan de speelruimte die de Nederlandse ambassade in Tel Aviv daarbij heeft werd al in 2013 door het kabinet een duidelijke grens gesteld. Minister Timmermans (PvdA) schreef toen aan de Tweede Kamer:

In de praktijk verleent de ambassade met de ‘Hollandse maand’ juist diensten aan een bedrijf ‘dat gevestigd is in Israëlische nederzettingen’. Die fundamentele tegenstrijdigheid is tekenend voor het hele Nederlandse Israël/Palestina-beieid. Aan mooie woorden geen gebrek, maar de daden staan er haaks op.

Minister Zijlstra kondigde aan de Tweede Kamer vóór begin december in een brief nader te zullen informeren over het Shufersal-project en de rol van de ambassade daarin.

Dit artikel verscheen eerder op de website van The Rights Forum.

The post Foto bewijst ongelijk minister, ‘Hollandse maand’ wél in illegale nederzettingen appeared first on Joop.

De Amerikaanse regering gooit weer de knuppel in het hoenderhok, door de stad Jeruzalem te willen erkennen als de hoofdstad van Israël. Daarmee laten de VS weer de internationale gemeenschap in de steek, maar zeker ook de Palestijnen. Dit heeft grote gevolgen voor de Palestijnen. Die mensen zijn weer een deel van hun laatste beetje rechten kwijt.

Wat staat de Palestijnen nu te doen, na de zoveelste provocatie en diefstal van hun land? Ze zijn erkend als land, maar hun bezetter wil nu niet en nooit niet inbinden. Daarbij krijgen ze dus de steun van een wereldmacht in verval. Duidelijk is dat er nooit een Palestijnse staat zal worden gevormd. Mede door het moreel failliete Amerika worden de rechten van de Palestijnen verder om zeep geholpen.

Ik zeg: Palestijnse regering geef Palestina nu op en laat de inwoners van de bezette en afgegrendelde gebieden inwoner van het land Israël worden. Het is nu het moment! Wordt Israëlisch staatsburger, want dat is wat Israël eigenlijk zelf ook wil met al die annexaties, die openlijk wordt gesteund door de Amerikanen. Of wil de Israëlische regering, stiekem wel het land maar niet de mensen die er wonen? Als dat zo is, moet dat dus maar duidelijk worden. Dan zien we de werkelijke bedoelingen van de Israëlische regering.

Aan het opgeven van de Palestijnse staat zitten alleen maar voordelen, in het licht van de eeuwigdurende bezetting en ontneming van rechten. Als Israëlisch staatsburger heb je immers stemrecht en kun je ook genieten van de vrijheid die een Israëlische “democratie” biedt. Men kan dan politieke partijen stichten en invloed uitoefenen. Ook kan er niet meer gestraft worden, want dan straft de staat zichzelf. Een democratie wil toch niet aan apartheid beginnen …. toch? We weten allemaal hoe dat uiteindelijk verliep in Zuid-Afrika.

De Joodse bevolking wil toch zelf geen langs etnische lijnen georganiseerde staat worden, waar de Palestijnse bevolking wordt onderdrukt? Dat past toch niet in een democratie? Of ligt het dan opeens anders? In dat geval moet dat ook maar eens worden uitgesproken. Dan weten we wat die democratie werkelijk waard is.

De Palestijnse bevolking, binnen Israël, Gaza en Westelijke Jordaanoever, is vrijwel even groot als de niet-Palestijnse bevolking van Israël. Dat zou betekenen dat ze ook ongeveer 60 van de 120 zetels in de Knesset kunnen behalen. Opeens ziet het politieke plaatje er dan heel anders uit. Opeens kunnen de Palestijnse burgers echt meepraten, meebeslissen en niet lijdzaam afwachten welke strafmaatregel men in de Knesset nu weer afkondigt. Opeens hoeft al het geld niet te worden besteedt aan wapentuig en een militair apparaat. Het dwingt ook de niet Palestijnse bevolking tot vreedzaam samenleven.

Ik ben nog even aan het puzzelen hoe je dat noemt. Het annexeren van land, maar zonder de bewoners van nu op te nemen. Ik gun gewoon iedereen in dat kleine stukje Midden-Oosten alle geluk. De 2 statenoplossing brengt dat geluk niet, omdat alleen al het opeisen van vreedzame, democratische en universele rechten alweer leidt tot verdere onderdrukking en afstraffing. Nu de Palestijnse bevolking openlijk door de VS in de steek wordt gelaten zal dat alleen maar nog sterker worden.

Dus Palestijnen geef de 2 statenoplossing op en wordt deel van Israël, nu Jeruzalem je toch wordt afgepakt met de vriendelijke groeten van de Amerikanen die jullie tientallen jaren aan het lijntje hebben gehouden. Israël wil het ook, want men spreekt zelf niet van bezette gebieden. Kom daarna voor de bevolking op in de Knesset. Jullie hebben over 20 jaar daar al de meerderheid. Dan kunnen jullie op een Mandela wijze afrekenen met het verleden van onderdrukking, diefstal en verdrijving.

The post Palestijnen geef Palestina op, nu is het moment! appeared first on Joop.

De Verenigde Staten erkennen voortaan officieel Jeruzalem als de hoofdstad van Israël. Dat heeft president Donald Trump bekendgemaakt. De Amerikaanse ambassade zal verhuizen van Tel Aviv naar Jeruzalem. Trumps eigen ministers van Buitenlandse Zaken en Defensie waren tegen, net als de overige landen van de Verenigde Naties.

LIVE: Trump calls on leaders to join in quest for peace after Jerusalem announcement https://t.co/EYAj7z5vVX pic.twitter.com/G0LWIhKkpH

— Reuters Live (@ReutersLive) 6 december 2017

Israël beschouwt Jeruzalem al als de hoofdstad, maar dat doen ook de Palestijnen. De status van de stad is daarom al decennia een heet hangijzer. De Verenigde Naties proberen in hun betrokkenheid bij de vredesonderhandelingen al decennia om de stad aan beide landen toe te wijzen. Oost-Jeruzalem zou daarbij de Palestijnse hoofdstad worden. Het Amerikaanse Congres besloot in 1995 al dat de VS Jeruzalem eenzijdig als hoofdstad van Israël zouden erkennen, maar toenmalig president Bill Clinton koos er uiteindelijk voor om uit veiligheidsoverwegingen vast te houden aan Tel Aviv. Dit besluit werd vervolgens, ook door opvolgers George W. Bush en Barack Obama, steeds met zes maanden verlengd.

Trump zei woensdag dat hij nu breekt met het beleid van zijn voorgangers, omdat volgens hem dat beleid de situatie in de regio niet vooruit heeft geholpen. Volgens Trump is het erkennen van Jeruzalem als hoofdstad een nieuwe stap in de richting van vrede in het gebied. Ook zei Trump dat het besluit niet betekent dat de Verenigde Staten niet meer achter een tweestatenoplossing staan voor Israël en Palestina: We willen een overeenkomst die voor Israël en de Palestijnen goed is.’ De Israëlische premier Netanyahu noemde het besluit van Trump ‘historisch’. Ook drong Netanyahu er bij andere wereldleiders op aan het Amerikaanse voorbeeld te volgen en liet ook direct weten dat de Palestijnen Jeruzalem moeten erkennen als Israëlische hoofdstad bij alle toekomstige vredesgesprekken.

Nadat bekend werd dat Trump Jeruzalem als hoofdstad wilde erkennen, leidde dat over de hele wereld tot verontwaardigde en soms woedende reacties. Volgens de Palestijnse gezant in Londen is het besluit ‘een oorlogsverklaring aan anderhalf miljard moslims en honderden miljoenen christenen’ dat de heilige stad van alle drie de grote monotheïstische religies nu volledig onder gezag van Israël komt. Volgens de Iraanse ayatollah Khamenei is het besluit van Trump ‘een bewijs van zijn incompetentie’. Paus Franciscus riep Israël op de rechten van ‘alle volken in het Heilige Land’ te erkennen. Iets waar nu voor wordt gevreesd omdat Israël Jeruzalem beschouwt als heilige Joodse stad die niet verdeelbaar is. Woensdagmiddag brachten de leiders van de kerken in Israël een gezamenlijke verklaring naar buiten waarin ze Trump waarschuwden dat zijn besluit ‘onherstelbare schade’ zal toebrengen aan zowel Jeruzalem zelf als de verschillende geloofsgroepen.

Ook in Europa viel het voornemen van Trump niet in goede aarde. Duitsland en Frankrijk hebben burgers in Jeruzalem gewaarschuwd voor mogelijke rellen. Veel regeringsleiders hebben via de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Tillerson Trump laten weten te vrezen voor een destabilisering van de regio als hij zijn besluit zou doorzetten. Ook het Kremlin heeft laten weten zich zorgen te maken over een escalatie van het conflict tussen Israël en Palestina. Minister Zijlstra van Buitenlandse Zaken heeft woensdag in Brussel tegen een delegatie van de Amerikaanse regering gezegd dat het ‘onverstandig en contraproductief’ is om de ambassade te verplaatsen naar Jeruzalem. ‘Dit gaat het vredesproces eerder achteruit dan vooruit helpen’, aldus Zijlstra.

Nadat het besluit van Trump officieel bekend werd, heeft het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken direct het reisadvies voor Israël en Palestina aangepast. Op de site staat nu te lezen: ‘Door recente politieke ontwikkelingen neemt de kans op protesten en demonstraties in Jeruzalem en bij checkpoints en overgangen naar de Palestijnse Gebieden toe. Vermijd demonstraties en plaatsen waar veel mensen komen. Wees alert en volg de lokale media.’

Bronnen: NOS, NU.nl / Beeld: ANP

The post Trump verklaart Jeruzalem officieel tot hoofdstad van Israël appeared first on Joop.

The post Amerikaanse diplomatie appeared first on Joop.

Jeruzalem is een rampzalige stad. Daarvoor bestaan drie redenen. Ten eerste heeft koning Salomo er de eerste joodse tempel gebouwd tot een behuizing voor de Ark des Verbonds. Ten tweede is Jezus Christus er gekruisigd op de hoogte Golgotha, wat volgens een evangelist Schedelplaats betekent. En ten derde voer de profeet Mohammed er ten hemel. Hij zette zich af van de Tempelberg. Daarom heeft kalief Abd-el Wahd de Mariakerk die daar stond om laten bouwen tot de Al-Aqsa-moskee. Daarnaast plaatste hij de beroemde Rotskoepel om het vertrek van de profeet naar de hemel te gedenken.

Jeruzalem is heilig voor de drie grote monotheïstische wereldgodsdiensten. Dat de aanhangers van deze religie allemaal dezelfde God vereren, namelijk die van Abraham, Isaak en Jacob uit het Oude Testament, dat zij geloven dat er naast deze God geen andere bestaat, dat brengt hen niet bij elkaar. Integendeel, zij verlangen elk voor zich het exclusieve recht op Jeruzalem. Die stad moet volledig in het teken staan van het kruis, of van de halve maan, of van de ster van David. Wat de christenen betreft moet gezegd worden dat zij zich na de kruistochten in de praktijk niet zo druk gemaakt hebben om hun heilige stad, al hadden heersers als Napoleon III of de Russische tsaren wel de neiging om zich op te werpen als beschermers van de christenen in Palestina.

Juist omdat het conflict rond Jeruzalem zo religieus getint is, zal een oplossing niet gauw gevonden worden. Ging het om geld of strategische ligging, dan was het wellicht mogelijk om een compromis te vinden. Je maakt er bijvoorbeeld een internationale stad van zoals Danzig en Tanger voor de Tweede Wereldoorlog. Vlak voor de uitroeping van de staat Israël heeft paus Pius XII dat nog gesuggereerd maar er werd geen aandacht aan besteed. Zoals Stalin ooit gevraagd schijnt te hebben: “Hoeveel divisies heeft de paus?”

Een andere oplossing zou zijn om Jeruzalem tot hoofdstad te maken van zowel Israël als Palestina. Het wordt dan bijvoorbeeld bestuurd onder toezicht van een comité dat is samengesteld uit leden van de Knesset en het Palestijnse parlement. Het is voor honderd procent de hoofdstad van Israël en voor honderd procent de hoofdstad van Palestina. Valt dat te organiseren? Waar een wil is, is een weg, en als men vastloopt dan kan men de positie van Brussel tussen Vlaanderen en Wallonië als uitgangspunt nemen. Maar die wil is er niet.

Misschien heeft Jeruzalem zijn mooiste dagen wel gekend in de tijd van de Ottomanen. Het was toen een provinciestad in een enorm rijk dat zich uitstrekte van de Donau tot de Indische Oceaan. De sultan in Istanboel had wel wat anders te doen dan zich om dat afgelegen gat te bekommeren. Al-Aqsa moskee of niet.

Het rijk werd uit de losse hand bestuurd door niet altijd even integere regionale bestuurders met de status van pasja die in hun machtsgebied de verschillende religieuze partijen tegen elkaar uitspeelden en zo het evenwicht bewaarden. Beetje corrupt. Beetje de andere kant op kijkend als dat beter uitkomt. Vaag, nooit doortastend. Nu en dan tóch een of andere fanaticus discreet een kopje kleiner makend. Heel vaak is dat de beste manier om een gebied te beheren dat eigenlijk een kruitvat is van religieuze, politieke of etnische tegenstellingen. Alleen zo houd je de lonten en de explosieve lading van elkaar gescheiden.

De Jeruzalemse economie was toen al voor een belangrijk gedeelte gebaseerd op het uitbenen en leegtrekken van bedevaartgangers die de voor hen heilige plaatsen wilden bezoeken.

Die gezegende toestand komt nooit meer terug. Daar heeft het westerse kolonialisme voor gezorgd. Door aan de ene kant de zionisten hun joods nationaal tehuis te beloven en aan de andere kant de Arabieren het herstel van hun rijk hebben de Britten de zaak op scherp gezet en nu zit iedereen met de gebakken peren.

Het láátste wat we kunnen gebruiken, is dat een westerse mogendheid zich nadrukkelijk uitspreekt over de status van Jeruzalem, vertelt welke wereldgodsdienst er de dienst uit mag maken. Daarmee gooit zo’n mogendheid alleen maar olie op het vuur. Je hebt ook nog kans dat je rechtstreeks wordt betrokken in een religieus conflict. Want dat is de strijd om Jeruzalem, wat voor kleed de strijders ook mogen aantrekken om hun werkelijke drijfveren te maskeren.

Het is een vloek om een heilige stad te zijn. Maak het niet erger door partij te trekken, zoals in Nederland de SGP, de Christen Unie, PVV en FvD dat willen doen. De gewone inwoners van Jeruzalem hebben het al moeilijk genoeg. En tenslotte: niemand is gediend bij atheïstische rants of borstklopperij om het rationalisme dat onze eigen samenleving zou kenmerken. Met neerbuigendheid en het vieren van de eigen voortreffelijkheid heeft nog nooit iemand vrede gesticht.

The post Het is een vloek om een heilige stad te zijn appeared first on Joop.

‘Popboycot.’ Ik vind het wel een geestig woord, maar daarmee was de lol met Robert van Gijssels artikel Boycot de popboycot (€) meteen op. De Volkskrant-journalist verdient lof voor het aansnijden van een actueel thema dat in de pers zelden serieus aandacht krijgt. Maar zijn argumenten tegen een popboycot van Israël zijn oneigenlijk en, om zijn eigen woorden te gebruiken, een beetje hypocriet.

Propagandamiddel Radiohead
Van Gijssel hangt zijn verhaal op aan het optreden van Radiohead in Tel Aviv, afgelopen juli. De Britse band werd door de ‘Palestijnse Campagne voor de Academische en Culturele Boycot van Israël’ (PACBI) opgeroepen het optreden te annuleren en zodoende geen medewerking te verlenen aan ‘het toedekken van Israëls massieve schendingen van de Palestijnse mensenrechten’. Roger Waters, Ken Loach en andere culturele zwaargewichten riepen de band publiekelijk op het Palestijnse verzoek te honoreren. Tevergeefs.

Van Gijssel vindt het maar niks, die oproepen van Waters cs. De popboycot is ‘een moeilijk te verdedigen actiemiddel’, stelt hij. En wel primair omdat een boycot ‘uitsluitend de fans van het bandje raakt en het beleid van het land ten aanzien van Palestina op geen enkele wijze zal beïnvloeden’.

Dat is een merkwaardige opvatting. In Israël zijn optredens van bands als Radiohead een politiek propagandamiddel dat tot ver voorbij de fans van de band resoneert. Niet voor niets maakten Israëls ministerie van Buitenlandse Zaken, veel Israëlische ambassades en tientallen lobby-organisaties een juichend nummer van het Radiohead-optreden, en werden Thom Yorke en de zijnen op sociale media breed ingezet tegen pleitbezorgers van Palestijnse rechten en andere ‘Israël-haters’. En niet voor niets werd in de Israëlische pers gesproken van ‘de beste hasbara [propaganda] die Israël de laatste tijd heeft gekregen’. Dat hebben we afgelopen juni rond het Nederlandse optreden van Radiohead niet gezien.

Brand Israel, ‘het Merk Israël’, heet de kostbare campagne waarmee de ministeries van Buitenlandse Zaken en Strategische Zaken & Hasbara naarstig proberen Israëls imago op te poetsen. De campagne is bedoeld om Israël een divers, liberaal en vredelievend gezicht te geven, en ontsproten aan de behoefte om de gewelddadige onderdrukking van de Palestijnen zoveel mogelijk buiten de aandacht te houden. Naast sport speelt cultuur er een hoofdrol in, zowel in de vorm van het naar Israël halen van buitenlandse ‘culturele ambassadeurs’ als het de wereld insturen van Israëlische ambassadeurs. ‘Wij zien cultuur als een propaganda-instrument van de bovenste plank’, zei een van de topambtenaren die aan de wieg van de campagne stond. ‘Ik maak geen verschil tussen cultuur en hasbara.’

Overheerser versus overheerste
Met instemming citeert Van Gijssel zanger Thom Yorke, die op de oproepen van de PACBI, Waters en anderen reageerde met: ‘Spelen in een land betekent niet dat je het eens bent met de regering.’ Het is een overbekend argument dat geen argument mag heten. Zoals Radiohead van alle kanten te horen kreeg: het gaat er helemaal niet om wat Thom Yorke van de Israëlische regering vindt. Waar het om gaat is dat jullie optreden wordt uitgevent als blijk van instemming met een onbarmhartig beleid, waarvan de Palestijnen het slachtoffer zijn. Waar het verder om gaat is dat de Palestijnen jullie expliciet om solidariteit met hun campagne hebben gevraagd. Met die geweldloze campagne hopen zij onder andere een eind te maken aan de langste bezetting in de moderne geschiedenis: een bezetting die hen al vijftig jaar van hun vrijheid en elementaire mensenrechten berooft.

Of ze het leuk vinden of niet, dit is de context waarin muzikanten en andere kunstenaars stappen op het moment dat zij een optreden in Israël overwegen. Van Gijssels Israëlische collega Gideon Levy hield Radiohead de vraag voor of het na die vijftig jaar, en nadat alle andere middelen om de bezetting te beëindigen hadden gefaald, niet tijd was om de ‘gewone’ Israëli’s te laten merken dat het geduld op is. Dat de uiterste houdbaarheidsdatum van onze tolerantie voor ‘de brute bezetting en de misdaden waar zij verantwoordelijk voor zijn’ is verstreken.

Met hun besluit toch in Tel Aviv te spelen maakten de Radiohead-muzikanten een politiek statement. Tot verrukking van de religieus-nationalistische extremisten die in datzelfde Tel Aviv de politieke toon bepalen, opende de band zelfs de aanval op de Palestijnse campagne en haar bondgenoten. Thom Yorke beklaagde zich dat hij door hen een ‘zwart-wit-dialoog’ kreeg opgedrongen. Betere hasbara kon Tel Aviv zich niet wensen. ‘Hallo? Spreek ik met Radiohead?’, reageerde Gideon Levy in Haaretz. ‘Is het soms niet zwart-wit? Niet bezetter versus overheerste? Onderdrukker versus onderdrukte?’ Niet? Hoe ziet het slagveld er dán uit? Leg dat eens uit. En hoe worden de Palestijnen dán geacht voor hun vrijheid en elementaire mensenrechten op te komen? Radiohead? Hallo?

Even instemmend haalt Van Gijssel een uitspraak aan van Nasreen Qadri, de ‘Arabisch-Israëlische’ (bedoeld wordt ‘Palestijns-Israëlische’) zangeres die het voorprogramma van Radiohead verzorgde: ‘Met een boycot bereik je alleen dat mensen tegenover elkaar komen te staan. Een boycot doet alleen de muziek verstommen.’ Ook Qadri werd breed ingezet in het Israëlische hasbara-offensief.

‘De kern van de zaak’, noemt Van Gijssel haar woorden, en ziet daarbij de kern van de zaak compleet over het hoofd: de partijen stáán allang tegenover elkaar, al tientallen jaren, en wel als overheerser tegenover overheerste. En de vraag die artiesten en anderen te beantwoorden hebben is, om in poptermen te spreken: Whose side are you on? Wil je een uithangbord voor de Israëlische politiek en de Israël-lobby zijn, of geef je gehoor aan de Palestijnse oproep?

En over het verstommen van muziek gesproken: hoe zit het met de Palestijnse muziek, die verder verstomt met ieder radiostation dat Israël sluit? En hoe zit het met de stem van miljoenen Palestijnen die, net als de Israëli’s, niets liever willen dan in vrijheid over hun eigen levens kunnen beschikken?

Beetje hypocriet
Maar zijn mensen als Waters en Loach – en Breyten Breytenbach, Julie Christie, Mike Leigh, Angela Davis, Desmond Tutu en vele anderen – eigenlijk niet een beetje hypocriet?, vraagt Van Gijssel. Het is de tweede reden waarom hij de popboycot een ‘moeilijk te verdedigen actiemiddel’ vindt. Is het soms wél oké om in China op te treden? ‘Kan Beyoncé voor héél veel geld wel spelen op een besloten concert voor de zoon van wijlen kolonel Khadafi? Of gelden voor haar andere regels?’

Ook dit is een populair non-argument, dat zelf bol staat van hypocrisie. Zijn de Palestijnen hypocriet omdat zij in hun roep om internationale solidariteit voor hun eigen rechten opkomen? Moeten Waters en geestverwanten zich, alvorens na een halve eeuw bezetting gehoor te geven aan die Palestijnse noodkreet, werkelijk uitspreken over China en Beyoncé? Over Saudi-Arabië, Myanmar en Honduras? Moeten zij toelichten in welke landen zij niet of juist wel zouden optreden, en waarom? En, zoals gitarist Dave Randall in een lezenswaardig artikel deed, uitleggen onder welke specifieke omstandigheden een boycot als politiek instrument in aanmerking komt? Is dat, en niet hun argumentatie, het criterium voor hun geloofwaardigheid?

Worden personen en organisaties die oproepen tot god mag weten wat voor andere boycot ook aangesproken op hypocrisie? Wordt bijvoorbeeld Israël, dat het boycotwapen op alle overheidsniveaus hanteert (vraag dat maar aan filmer Geert van Kesteren en NRC-journalist Derk Walters) en wereldwijd tot boycots oproept, ook gevraagd verantwoording af te leggen? Niet? De gouverneur van New York en zijn 23 collega-gouverneurs dan misschien, die gehoor gaven aan de Israëlische oproep en er met hun zwarte lijsten van ‘anti-Israëlische’ bedrijven vrolijk op los boycotten (vraag dat maar aan de ASN Bank, de Triodos Bank, Vitens en Royal HaskoningDHV)?

Worden organisaties die in Nederland campagne voeren voor een boycot van de Palestijns-Israëlische parlementariër Haneen Zoabi ook langs de mensenrechtenmeetlat gelegd? En werd de anti-apartheidsactivisten die gehoor gaven aan de Zuid-Afrikaanse boycotoproep gevraagd hoe zij stonden tegenover de onderdrukking van de indiaanse bevolking in Midden-Amerika?

De lijst met vragen is ellenlang en het antwoord is steeds ‘nee’. Het argument wordt alleen in volle glorie geëxploiteerd als het gaat om solidariteit met de Palestijnen. En gewoonlijk met de expliciete bedoeling hun stem nog langer te doen verstommen, ieder verzet tegen het voortduren van de Israëlische overheersing te breken en ieder perspectief op een rechtvaardige vrede te verduisteren.

Het dient gezegd dat niets erop wijst dat Van Gijssel zijn ‘Boycot de popboycot’ met die bedoeling heeft geschreven. Veel waarschijnlijker is dat zijn zienswijze de eenzijdige visie op ‘het conflict’ weerspiegelt die velen van ons met de paplepel is ingegoten en die de publieke opinie nog altijd domineert. Dat is overigens niet minder zorgwekkend, en reden temeer voor zijn krant eens serieus aandacht aan het boycot-fenomeen te besteden.

Dit artikel verscheen eerder op The Rights Forum

The post De popboycot: whose side are you on? appeared first on Joop.